W miejsce zdrowej socjalizacji, bezpiecznych wzorców relacyjnych, obecności rodziców w doświadczeniu dzieci pojawia się samotność i pustka emocjonalna, którą wypełnia choroba alkoholowa rodzica i próba jej kontroli przez drugiego z rodziców czy opiekunów. Problemy małżeńskie (partnerskie) stają się także problemami dzieci, które nie mają przestrzeni do bycia sobą. Obarczone często oczekiwaniami rodziców, zmuszane są do wchodzenia w role związane ze wsparciem i pomocą. Bezpieczna, pełna bliskości i ciepła atmosfera, ustępuje miejsca poczuciu opuszczenia, niepewności. Częstym doświadczeniem jest stres, beznadzieja oraz poczucie wstydu i tajemnicy przed światem zewnętrznym. Uwikłanie w lojalność do rodziców i poczucie bezradności w kontakcie z nimi. Pozostając bez uwagi i adekwatnego wsparcia, tłumią swoją naturalną energię i spontaniczność. Tworzą różne sposoby aby przetrwać ten trudny w ich życiu czas.
 
W życiu dorosłym często te dziecięce strategie przestają działać. Pojawiają się różne problemy relacyjne, które pozornie nie mają nic wspólnego z doświadczeniami z dzieciństwa. Klienci mówią “mam już to za sobą”, wyprowadziłem się z domu czy też “nie mam już kontaktu z rodziną” i nie wiążą obecnych sytuacji z destrukcyjnymi wzorcami relacyjnymi i stresowymi doświadczeniami. Często jednak doświadczają stresu i smutku, wycofującego wstydu. Mają niskie poczucie własnej wartości. Nie wierzą w siebie. W relacjach czują się samotne. To co powtarza się w doświadczeniach osób z syndromem DDA to: trudności w budowaniu trwałych relacji lęk przed zaangażowaniem się w związek brak satysfakcji w związku trwanie w destrukcyjnych relacjach trudność w rozmawianiu o emocjach z bliskimi często wiążą się z osobami z problemem alkoholowym